یلدا نزدیک است....

من از دوردستها میایم . از سرزمینی بسیار دور . از جائی که بذر محبت میکارند و عشق میروید . مرغ عشق زمزمه مهر وعاطفه سر میدهد و ریاحین گوش به آواز او به رقص و پایکوبی میردازند . نسیم آرام آرام بر فراز باغ گل پرواز میکند و من از آن دیار بذر عشق ودوستی آورده ام تا در کویر خشک دلهای بی روح بپاشم و با اشک چشمانم آبیاریش کنم وشبانگاهان برایش قصه عشق بخوانم و تاصبحدم بالای سرش بنشینم و دست به دعا بردارم تا شاید عاطفه بروید و دل عشق را مهمان کند . وهرچه از کین و بیمهری است از دل بیرون ریزد. بازهم شور عشق در فضای خانه دل سایه افکند زنگار از دل زدوده شود وبار دیگر به زندگی سلام کنم سلامی زنده و توام با عشق ..................

^{یلدا :}

^{امشب ,}

^{پدر بزرگ شاهنامه می خواند : بنام خداوند جان و خرد              کزین برتر اندیشه بر نگذرد .....}

^{مادر بزرگ حافظ می خواند :}

^{دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش   وزشما پنهان نشاید کرد سر می فروش....}

^{پدر مثنوی را برداشته و با صدایی شیوا می خواند :}

^{بشنو از نی چون حکایت می کند          وز جدایها شکایت می کند ....}

^{و مادر با صدایی گرم و دلنواز سهراب می خواند :}

^{من می کنم اناری دانه / می پرد آب انار در چشمم / مادرم می خندد / ریحان نیز / و با خود می گویم : کاش مردم شهر دانه های دلشان پیدا بود}

^{و یلدا ادبی ترین شب سال است .}